معانی و بیان!

من برگ زردی غروب سردی یا شام شومی از آذر سال‌های دورِ نگذشته، کنج خاطرم خانه کرده‌‌‌‌‌ام.

شاهد ایثار گلی سرخ میان مردابی مرده‌. 

خاکم؛ زیرینش تر و رویینش خشک، خشکِ ترک‌ برداشته با گلی سرخ بر کفم. سوخته تا شاید روزی ثمری اما حسرت‌زده‌ی برف سنگین سال‌های دور گذشته. چون دیداری دور، دیداری دیر از دور. 

خیلی هم گذشته اما مرده بودی، منم گریه کردم. خیلی گریه کردم. کلا خواب مردن خیلی‌ها رو می‌بینم اما این‌ بار رو نمی‌دونم؛ خواب بود؟

دانستنت و خودت را به ندانستن زدنت بد نقره‌داغم می‌کند؛ و انگارِ همیشه,، این‌ را هم می‌دانستی و چه غم از این همه که حاشیه‌نشین‌تر از همیشه,، مدت‌ها حتی نامت، وردِ زبانم، بر زبانم نچرخیده  و انگار نمی‌تواند که بچرخد اصلا و چه سرّی‌ست را نمی‌دانم؛ خلافِ همیشه,‌ی تو.